Photo credit: Agustín Povedano via VisualHunt.com / CC BY-NC-SA

Phylloscopus bonelli (Vieillot 1819: Sylvia bonelli). Eng. bonelli’s warbler. Ned. bergfluiter.

Franco Bonelli (1784-1830) was hoogleraar aan de universiteit van Turijn en directeur van het zoölogisch museum daarvan. In Piémont, de streek rond Turijn, bemachtigt hij in 1815 ‘een bladzanger met een gelige stuit’. Hij stuurt hem naar Frankrijk, waar Vieillot hem in 1819 beschrijft, onder de naam sylvia bonelli. Bonelli is dan trouwens zo bekend dat Vieillot kan volstaan met 'de geleerde naturalist': “on doit la connoissance au savant naturaliste auquel je l’ai consacré, en lui imposant son nom”, 'we kennen (deze vogel) dankzij de geleerde naturalist waaraan ik hem opgedragen heb, door hem zijn naam te geven' (1819, deel 28, p.91). In een 'Catalogue des Oiseaux du Piemont' noemt Bonelli hem zelf, met een Franse naam, pouillot à gorge blanche - pouillot is de Franse naam voor de Loofzangers, ‘gorge’ betekent keel: bij de bergfluiter is deze witter dan bij de andere loofzangers - behalve bij de inmiddels soort geworden balkanbergfluiter, phylloscopus orientalis. De officiële Italiaanse naam voor de bergfluiter is luì bianco, maar met wit zal hier wel ál het min of meer witte van de onderkant zijn bedoeld (voor luì zie bij phylloscopus trochilus). Voor de balkanbergfluiter moest natuurlijk ook een naam komen. Het werd: luì di bonelli ..

In 1855 noemt Brehm hem phyllopneuste alpestris. De bergfluiter komt onder andere in de bergen voor, en in de Alpen vrij veel. Via Duits berglaubsänger komt deze naam ook in Nederland terecht, als bergfluiter. Hij leeft ook in laagland.